Thailand 'same same but different'

Waarde lezers,

Alweer een maand geleden zette ik mijn eerste voet op Thaise politiek instabiele bodem. Na mezelf een jaar uit de naad gewerkt te hebben, ben ik intussen meerdere stagedecepties rijker en heb ik het wijze besluit genomen om bahtjes voor mijn geld te kiezen en mijn geluk te gaan beproeven in Thailand en Zuid-Oost Azië.
In een moment van verstandsverbijstering heb ik me vanaf september voor twee masters tegelijk ingeschreven, des te meer reden om het er nu nog even van te nemen.

Intussen staat de massageteller op 14 (waar gaat al dat geld toch heen, het happy ending verhaal is wel een fabeltje), ben ik de TukTukTel al een tijdje kwijt, heb ik al meer dan 2500 kilometer afgelegd en zowaar al vier scootercrashes overleefd (op miraculeuze wijze zonder kleerscheuren).
In figuurlijke zin heb ik al wel wat kleerscheurtjes moeten incasseren, mijn telefoon heeft het loodje definitief gelegd, zelfs mijn portemonnee is al een keer gejat, niet iets om de pret door te laten bederven.
Nadat ik een maandje de tijd heb genomen om het een en ander de laten bezinken (misschien wel iets te diep) neemt de noodzaak toe om het op papier te vereeuwigen voordat het een en ander vervaagt in mijn hersenpan.
Op het moment van schrijven bevind ik me nog net met tien tenen op Thais grondgebied (Chiang Kong, op de grens met Laos), de bedoeling is dat dezelfde tenen (liefst alle tien) morgen langzaam Laos indrijven (op de slowboat).
Een mooi moment om het Thailand hoofdstuk op papier af te sluiten. Het volgende verhaaltje is alleen geschikt voor mensen met een lange adem, afhaken is nu nog mogelijk.


Na een zorgeloze vlucht (Powered by Etihad Airways, bedankt voor de genereuze hoeveelheid gin tonics) werden de eerste waarschuwingen voor de politieke oproer in Bangkok tijdens de landing mede gedeeld. Als je het leuk vind om zure gezichten te zien had je hier bij moeten zijn (zoals jullie waarschijnlijk voor kunnen stellen was ik niet echt impressed, wel door de zuurgraad van sommige gezichten trouwens).
Ik had verwacht dat er wel een klein cultuurshockje teweeg zou komen tijdens mijn eerste omarming met de nog 'coup-vrije' Bangkokse chaos en drukte, maar niets was minder waar.
Op weg naar het hostel waren wel veel wegen geblokkeerd met kleiner of groter geschut maar echt veel actie heb ik niet gezien. Nu ik er op terug kijk was er in grote delen van Bangkok ook echt bar weinig aan de hand. Een puik staaltje opblaaswerk van de westerse media en de wereld denk dat Thailand in een civiele oorlog verkeerd. De geschiedenis leert dat het de 12e coup in 80 jaar tijd werd, echter de eerste waarin er door militairen meer selfies werden geschoten dan schoten van ander kaliber. Het coup verhaal is een stuk gecompliceerder dan een coupe chocolat, zelfs mijn Thaise vriendjes uit Bangkok konden mij er het fijne niet over vertellen, vandaar dat ik er niet veel meer woorden aan vuil ga maken.

In het hostel aangekomen stond het ontvangst committee al voor me klaar. De pre-drink was al ruimschoots van start gegaan en Hanna (collegaatje van Z&Z) had al tien nieuwe vrienden gemaakt om de eerste stapavond in Bangkok mee in te luiden. Mijn eerste kennismaking met Thais lachgas en buckets viel prima in de smaak.
De rest van de eerste week heb ik me ondergedompeld in de merkwaardigheden van Bangkok. Elk mogelijk transport middel (TukTuk, motortaxi, gewone taxi, water taxi, skytrain) om de must-see's van de stad te bekijken. Een bezoekje aan de grootste Wat's, een fancy skybar, een thaiboxtraining en een bezoekje aan een van de omstreden Ping Pong shows (Ping pong bal op je voorhoofd geschoten krijgen is niet fijn de rest van de details zal ik jullie besparen) mochten hierbij niet ontbreken. Typisch hoe de 'normale' Thai heel preuts en conservatief is ingesteld, terwijl het sextoerisme en de ladyboys in Thailand hoogtij vieren en van het andere uiterste getuigen.
Op culinair gebied is het prima vertoeven in Thailand, afgezien van wat sanitaire ongemakken vallen alle curies goed in de smaak en heeft mijn verteringsstelsel haar eerste Schorpioen ook succesvol verwerkt. Helaas heb ik al wel enkele non-alcoholische drankjes aan mijn neus voorbij moeten laten gaan. Op een paar lekkere smoothies na is Elk vloeibaar mengel hier of SUPER zoet of SUPER zuur of SUPER vies. Het dieptepunt (waarbij de tranen echt in mijn ogen sprongen) was een verse gember shake, waar dus echt een hele stronk verse gember in de mixer verdween, iemand die uit nieuwsgierigheid een keer een klein stuk rauwe gember in zijn of haar snoetje heeft gestopt kan enigszins beamen wat voor een afschuwelijke sensatie dit in mijn mond veroorzaakte.
Aangezien ik mijn tanden liever over 50 jaar ipv morgen uit mijn mond zie vallen ben ik ten opzichte van deze proeverijtjes iets kieskeuriger geworden.

Na een weekje in de klamme beklemming van Bangkok was ik klaar voor de volgende bestemming. In eerste instantie wilde ik eerst naar het noorden van Thailand gaan, weinig overtuigingskracht van mijn Nederlandse bovenbuurvrouw (Marissa uit Amsterdam, de groene curry deskundige van de 21e eeuw) was echter nodig om me over te halen om eerst mijn heil op de eilanden te gaan beproeven.
Na een bus en boot fiesta van ruim 16 uur kwam ik aan op Ko Pha-Ngan, een prachtig bounty eiland wat veranderd in een sinister zuip en drugs festijn wanneer de volle maan achter de wolken tevoorschijn komt. Tijdens deze neongekleurde full-moon parties komende duizenden mensen naar het eiland en vertienvoudigd het aantal verkeersongelukken en de bezoekjes aan de eerste hulp. Bizar om te zien dat een ogenschijnlijk idyllisch Thais eiland bezaaid is met westerse hippies en backpackers. Om even rustig te acclimatiseren verbleven we de eerste paar dagen in een afgelegen baai die alleen met een watertaxi te bereiken is (zie mijn baywatchfoto op fb). Ondanks dat we full-moon niet zouden meemaken hoefden we niet bang te zijn dat we een feest-loos bestaan op Ko Pha-Ngan tegemoet zouden gaan. Voor bijna elke dag van de week bedenken ze wel iets (full-moon, half-moon, black-moon, Eden, jungle- , waterval etc ). Zelf heb ik een enerverende Eden party meegepikt tussen de rotsen aan het einde van onze baai. Kuis op twee biertjes en water heb ik de rest van de nacht mijn ogen uitgekeken, vooral tijdens onze brunch de volgende middag toen ze een voor een naar huis druppelden.
De rest van de week hebben we de rest van het eiland (crashloos) verkent op een scooter en heb ik de lekkerste gele krab curry ooit gegeten in een visrestaurantje. Natuurlijk moest ik deze culinaire sensatie delen met mijn wederhelft toen ik erachter kwam dat miloukiespecialcookie twee jaar geleden in hetzelfde restaurant precies hetzelfde gerecht had besteld, hilarious!)
Het bereiken van mijn hippie tolerantie in combinatie met de afgelaste half-moon party door de avondklok maakten het besluit vrij gemakkelijk om Ko Pha-Ngan in te ruilen voor haar kleinere broertje Ko Tao.

Het behalen van mijn duikbrevet stond al een paar jaar boven aan mijn bucketlist (voor zover die er is) en Ko Tao is de ideale plek, vooral voor mijn portemonnee, om deze wens in vervulling te laten gaan. Mijn open water groepje bestond uit dare-devil Phil uit Australië ( heeft een halve dierentuin op zijn rug getatoeëerd staan, twee tepelpiercings, veroorzaker van scootercrash 1&2 & happened to be my buddy?! ), Maggy uit de US (heeft Nederlandse roots, komt waarschijnlijk in aanmerking voor slechtste duiker die ooit een voet op Ko Tao'se bodem gezet heeft) en twee andere Amerikanen (zijn het benoemen niet waard). Na anderhalve dag hersen-dodende theorie over golven, stroming en andere duikgerelateerd geleuter is de belangrijke leus in elke paniek situatie ' stop, breath, relax, act'. Na deze elementaire verhelderende les wachtte ons een ellenlange zwembadsessie. Duikkampioen Maggy kreeg het niet voor elkaar om langer dan een minuut onder water te blijven en werd gelukkig overgeplaatst naar een privé instructeur (die immers later een ander baantje kon zoeken omdat hij zijn frustraties met een collega bij het toiletraampje deelde terwijl Maggy toevallig op het toilet zat). Nadat de verplichte hoorders genomen waren en ik met pijn in mijn hart mijn theorie had gehaald met maar 49 van de 50 vragen goed (SNIK, deja vu Cito trauma), was het duiken in de oceaan alle voorgaande ellende waard. Toen ik het virus eenmaal te pakken had heb ik ook maar gelijk mijn advanced gehaald, in de hoop dat ik tot 30 meter misschien wel een schildpadje zou spotten, het geluk was helaas niet aan mijn zijde. Wel een leuke nachtduik, wrakduik en navigatieduik gemaakt, dus het waren de bahtjes meer dan waard.

Na deze laatste cursus en een bezoekje aan het ladyboy cabaret (onder andere Tina Turner en Rihanna in levende lijve gespot, hun playback skills waren wel teleurstellend) besloten bijna al mijn duikvriendjes en vriendinnetjes om hun pad te vervolgen en voelde ik aan mijn bahtvoorraad dat het ook een verstandig idee was om mijn paradijselijke eilandleven tijdelijk te beëindigen.

Na een hachelijke tocht van opgeteld 26 uur bus,boot en nachttrein, kwam in aan in Chiang Mai. Op Bangkok na, de grootste stad van Thailand. Van de prijzen hier gaat je hart (en consumptiegedrag) sneller kloppen. Mijn hostel was omgerekend minder dan twee euro per nacht. De volgende dag had ik een dagexcursie olifanten, raften en hiken geboekt. Ondanks dat Thailand van oudsher bekend staat als het land van de olifant, had ik toch enigszins een moreel conflict of ik wel of niet deze industrie moest bevorderen, sommige olifanten zien er echt slecht uit en worden met een soort drievork elke drie seconde in hun kont geprikt. Uiteindelijk zagen onze olifantjes er wel oké uit en besloot ik dat het de eerste en laatste keer was.

Van medereizigers had ik de tip meegekregen dat de scooterrit van Chiang Mai naar Pai zeker de moeite waard was. Samen met duikheldin Maggy en Canadeze brandweerman Luis waagden we ons aan dit avontuur (echt gerust was ik niet dat ik mijn paspoort als borg in Chiang Mai achter moest laten).
Dit ritje van meer dan 130 kilometer ging niet in de koude kleren zitten. Ondanks de mooie bergpanorama's reden we van de 3,5 uur 2,5 uur door de zeikende regen. Scootercrash drie was in aantocht toen meneer de brandweerman abrupt voor mijn neus op de rem ging. Ik voelde mijn voorband wegslippen en zag de grootste overlevingskans in het wegduwen van mijn scooter om mijn val zo vlotjes mogelijk te laten verlopen. Dit bracht het beoogde resultaat, na een glijpartij van ruim 20 meter over het asfalt (in korte broek) kwam ik langzaam tot stilstand en bleek dat er geen schrammetje of botbreuken te bespeuren was. Na dit 'seconds from disaster' moment verliep de rest van reis crashloos en kwamen we na ruim drie uur scooteren aan in Pai. Van origine is Pai een uitvluchtoord in de bergen voor rijken thaien uit Bangkok, na de Thaise film 'Pai in love' is drie vierde van het dorp vol roze en liefdevolle leuzen (free hugs overal verkrijgbaar) en boomde de real estate met ingevlogen geld uit Bangkok. De filmhype epte langzaam weg, the nouveau rich uit Bangkok verdween en sindsdien is Pai een gezellig backpackersdorp met leuke kroegjes en gezellige straatjes en zachtaardige prijsjes.
De bergachtige omgeving is rijk aan watervallen, hot springs en loont zich uitstekend voor een stevige hike.
Na drie weken van de geneugtes des levens geniet te hebben voelde ik dat het tijd was voor een detox weekje. Een week Muay Thai (thaiboxen) bood uitweg. Na een alcoholvrije week met een sicke dagelijkse exercise van 4 uur (tussen opgepompte mannen en een enkele zeug die ook een paar pondjes wilde verliezen) heb ik de basis van deze trapsport een beetje onder de knie en ben ik er vrij zeker van dat het niet mijn favoriete sport is. Mijn definitie van sit ups heeft hier trouwens ook een nieuwe dimensie gekregen, bij elke opwaartse beweging ramp iemand met een bokshandschoen in je buik.
Tijdens het eerste duel van Nederland had ik een legertje Nederlanders gevonden in Pai en was er gelukkig een bar willig om in de vroege uurtjes de wedstrijd tegen Spanje (lokale tijd 02.00) uit te zenden.
Na de eerste vijf dagen terror hadden we een dagje vrij en bezocht ik samen met brandweerman Luis de Paise canyon en na een lange rit naar een niet-adem-benemende grot (oké het was er wel een beetje benauwd) verscheen scootercrash 4 op het toneel. Deze keer crashte ik boven op de brokkenpiloot die mijn scootertje verder de vernieling in hielp, weer onbezeerd dus! Intussen leek mijn eens zo prachtige scooter meer op wrakstuk van de schroothoop en was het het overwegen waard of mijn paspoort meer woog dan de damage claim die mij wellicht boven het hoofd ging hangen.
Tijdens mijn laatste dag in Pai had ik mijn laatste trainingssessie en een Thaise kookcursus van een super schattig Thais vrouwtje (Miss Deng). Ze raakte een beetje overstuur als je afweek van haar gewenste snijgrootte (rede om de hele wortel in de prullenbak te gooien) maar als je gewoon gehoorzaam volgde was ze echt om op te eten (niet letterlijk). Miss Deng is boeddhistisch en haar geloof in reïncarnatie weerhoudt haar ervan om ooit naar een dokter te gaan. Zo loopt ze bijvoorbeeld al jaar en dag rond met intense pijn in haar buik maar is dit geen rede om even voor een controle naar het ziekenhuis te gaan.
Thais koken is geen grote kunst, een gezonde dosis vissaus, suiker, sojasaus en olie is de basis voor bijna elk recept. Wel leuk om een keer zelf currypaste te maken en mijn Tom kha kai soepje mocht er ook zijn!
Zonder brokkenpiloten aan boord (duikkampioen Maggy was al terug naar huis en de kamikaze Canadees heb ik op de bus terug gezet) en met zonniger weer was de terugreis naar Chiang Mai (130 km) een stuk plezieriger dan de heenweg (soms echt een verademing om een keer een dag alleen te zijn). Na een vlekkeloze terugtocht besloot ik om het stuk schroot toch maar terug naar de verhuurder te brengen in de hoop dat een pruillipje genoeg was om alle krassen, barsten en deuken te doen vergeten. Na een uur doelloos rondrijden (niemand kende het adres van de scootershop) had ik een Thaise bink omgekocht met een euro om voor me uit te rijden en was het moment van de waarheid aangebroken. Op strategische wijze had ik de scooter achter een auto geparkeerd met het enige stukje onaangetaste scooter primair in het zicht. Met een poker-face kwam ik vrolijk binnen wandelen met de sleutel en de mededeling dat alles 'vlekkeloos' verlopen was. Zonder enige blik op de crashmobiel kreeg ik mijn paspoort terug en maakte ik dat ik weg kwam (kan het nog steeds echt niet geloven!).
Tijdens mijn laatste dag in Chiang Mai heb ik nog een paar ditjes en Watjes bezocht. S'avonds betrad Nederland het strijdtoneel tegen Australië en per toeval kwam ik achter het bestaan van een Nederlandse bar in Chiang Mai die die avond was omgetoverd in een Holland Heineken Huis met nieuwe haring en delletjes speciaal. Meer dan honderd Nederlanders zorgden voor een leuke ambiance en na een aanzienlijke bribe van de Nederlandse eigenaar mochten we van de politie ook de tweede helft zien.

Na een maand heb ik een aardige impressie van Thailand kunnen krijgen. Ondanks de waardeloze souvenirs en wat kleine smetjes heeft het land van de Wat's, ladyboys en TukTuk's me absoluut niet teleurgesteld.



Some Fun facts:
-Een scootertje huren is hier spotgoedkoop, 2 euro per dag, waarschijnlijk omdat doorgaans schaafwonden en botbreuken bij de prijs zijn inbegrepen, of je een rijbewijs hebt interesseerd ze niet
-iedereen rijdt hier links, verkeer is te doen maar je moet wel een beetje brutaal zijn
-als je elk bot in je lichaam wil horen kraken moet je een Thaise massage nemen
-De meeste thaien vinden dat ze vloeiend Engels spreken omdat ze op school Jip en Janneke Engels hebben gehad en ze hiervoor niet kunnen zakken. Meestal begrijpen ze dus ook geen drol van wat je zelf. Als het antwoord 'same same' is weet je genoeg
-elke alcoholische versnapering die je hier besteld is even duur als een overnachting of een avondmaaltijd
- het lijkt alsof mijn afweersysteem niet kapot te krijgen is sinds Mexico, rauwe vis van de straat op een Schorpioen, alles raced moeiteloos door mijn verteringsstelsel heen
-Thai en karaoke is een schadelijke combinatie voor de gesteldheid van je trommelvlies.
-in elk crèmepje dat je hier tegenkomt zitten whitening producten, vermijden dus!
-vanaf morgen begint mijn millionaire's bestaan, 1 euro is goed voor 11.000 Kip'etjes


Next stop is Laos,



TukTukToedels!