Tec y Sayulita

Hola chicos y chicas!


Twee weken zijn voorbij geraast sinds mijn laatste blog. Bereid je voor op een kleine 2000 woorden. Ik woon alweer anderhalve week in mijn nieuwe casa. Als bedankje had ik nog een leuk boeketje voor Femina gekocht tijdens mijn laatste dag in haar huisje. Ik had echter niet verwacht dat ze vervolgens in janken uit zou barsten (wat ik ervan begreep vond ze de bloemen mooi en huilde ze niet van afschuw). Mijn nieuwe casa bevalt me tot nu toe prima!
Ik woon samen met een mexicaans gezin (die de studentenkamers verhuren, twee zonen van rond de twintig die ook allebei studeren) en rond de tien andere studenten (twee Duitsers, twee Franse meisjes, Zweed, Mexicaan, Bolivaans-, amerikaans meisje en een Australier) in een excentriek huis dichtbij het centrum van GDL. Het huis heeft twee delen die aan elkaar grenzen via een survival parcours over het dak (dit is geen grap als ik van het ene deel van het huis naar het andere wil moet ik over drie geniepige trappen en twee daken heen klauteren). Ik zal jullie niet te veel vervelen met huis- tuin- en keukenpraat, wel een leuke toevoeging is dat Sanne Luijks hier nooit hoeft op te ruimen!! Vijf keer per week stoomt er een bekwaam poetsvrouwtje door het hele huis heen (inclusief mijn zwijnenstal die ze omgetoverd tot steriele ziekenhuiskamer). Holy shit ons huis wordt op dit moment geteisterd door een orkaan, de gang staat blank, golfplaten waaien bijna van het dak af, met gevaar voor eigen leven heb ik zojuist mijn was van de ondergang gered! (deze is nu per definitie schoon). Deze week zijn officieel mijn lessen begonnen op de Tec. De campus is in één woord TECtastic, om van te kwijlen. Vraag me niet waarom maar de campus beschikt over twee Starbucks’s, een Applestore, vijf eettentjes en zelfs twee banken. Los van een idioot grote gym, zes hard court tennisbanen, een wedstrijdzwembad en tal van andere sportfaciliteiten (this is where I fell in love!).
Ondanks dat het dagelijks vanuit mijn huis een uur (in de spits anderhalf) bussen is, dank ik god op blote knieën dat ik niet op de campus ben gaan wonen. Vrouwen en mannen leven gescheiden met guard voor de deur, bezoek en alcohol is niet toegestaan en onder invloed thuis komen helemaal niet, bij aankomst word je verzocht eerst even een blaastestje te doen, zoals je je kunt voorstellen is elke normaal rationeel wezen (behalve een paar vrouwelijke marathon-thee-drinkers uit China) dat daar woonde, na een paar dagen gillend vertrokken.
De twee introductiedagen waren niet echt sensationeel. Drieëntachtig keer werden ons alle regeltjes uitgelegd en dat afgezien van het feit dat Mexicanen schijt hebben aan het principe van tijd, punctualiteit heer en meester is op de Tec. Drie minuten te laat betekent een falta en bij het missen van meer dan twee weken aan lessen (komt neer op tussen de twee en vier lessen per vak) kun je je cijfers tussen de een(d)tjes zien zwemmen. Van de driehonderd exchange studenten is het overgrote deel Duits of Frans vergezeld door een aardig aantal Australiërs en een mengelmoesje van Europeanen (+/- acht Nederlanders). Aziaten zijn zonder twijfel de etnische minderheid op te Tec. De laatste twee jaar heb ik Duitsers redelijk weten te leren tolereren maar aan Fransen heb ik tot op de dag van vandaag nog een lichtelijke spuughekel. waar ik mijn mindset heb ingesteld op Engels of Spaans blijven deze onderkruipsels maar Frans ratelen de hele dag, als ik nog één keer ergens ‘Je ne comprends pas’ opvang bonk ik mijn hoofd tegen de dichtstbijzijnde muur aan. De eerste week op de Tec heb ik vooral gevuld met alle ditjes-en-datjes regelen, exchange student feestjes bezoeken en TENNISSEN. Het college team traint uren per dag en bakt er nog steeds niet heel veel van (desondanks dat het hier al aardig bakken is op de tennisbaan rond het middaguur). In eerste instantie heb ik nog overwogen om me bij deze FC Knudde aan te sluiten (het idee om tegen andere universiteiten in Mexico te spelen leek me wel geinig), maar nu in mijn lesrooster gezien heb en aan mijn dierbare weekenden liever een andere besteding geef heb ik besloten dat ik geen opofferingen wil maken om mezelf ook tot droeftoeter te kunnen bekronen.
Na een paar retorische behendigheidstrucs en het nodige geduld heb ik voor het komende half jaar best een aardig lesrooster binnen weten te hengelen. Het noodlot heeft bepaald dat ik elke dinsdag en vrijdag vrij heb. Wel moet ik twee keer om half negen beginnen en ben ik twee dagen per week pas om half negen s’avonds klaar, maar ik heb heel wat nachtmerry roosters van anderen gezien en mag dus in mijn handjes klappen (bovendien had ik in eerste instantie lessen die begonnen om 7 facking uur s’ochtends)!
Met de naderende uni-hysterie in het vooruitzicht was het zeer aangename gedachte om nog een weekendje aan het strand door te kunnen brengen. De universiteit had een luxueus all-inclusive hotel tripje georganiseerd naar Puerto Vallarta (waar ik twee weken geleden al geweest ben) voor alle exchange students. Aangezien de prijs wat minder bekoorlijk was en ik al in deze badplaats geweest was (plus geen zin had om twee dagen in een vreet- en zuip- hotel door te brengen), besloot ik om met een andere groep studenten van de Tec (twee Australische meisjes, twee Nederlanders uit Groningen, een Duitser en een Spanjaard) op ons eigen houtje naar Sayulita te gaan. Dit pittoreske Mexicaanse dorpje is vooral populair onder backpackers en surfers en wordt in tegenstelling tot Puerto Vallarta niet overspoeld door massa’s toeristen. Uiteindelijk bleek dit de juiste keus en heb ik me het hele weekend kostelijk vermaakt. Hoogstaand amusement komt vanzelf aanwaaien als je met je billetjes op het strand ligt. Bijvoorbeeld een homofiele (hij noemde zichzelf trysexual, ‘I try something new every day) masseur die voor omgerekend 4 euro mijn voeten op goddelijke wijze een half uur gemasseerd heeft. Bovendien kon hij zijn ogen niet van een van de twee Nederlandse jongens af houden en vertelde hij in geuren en kleuren hoe hij zijn halve leven in een drugskartel gezeten heeft en na acht jaar bajes het roer maar heeft omgegooid. Of een ‘bikini friendly’(zijn unique selling point) donutverkoper die in ruil voor een foto en een biertje zijn laatste acht donuts van de hand deed. Even een rewind, stel het je even voor, een gevreesde drugsbaron die vandaag de dag aan een stuk door aan voeten zit te wroeten op het strand omdat hij zich in de gevangenis verveelde en maar een massagecursus ging doen?! Na al deze hilariteit sloten we ons eerste dagje strand af met een heerlijke seafood platter, een collectieve suicide tequila en een naborreltje op het strand (de leken onder ons kunnen dit even you tuben maar boven een bepaalde leeftijd wil je denk ik liever door onwetendheid bevangen zijn). Toch moet ik toegeven dat het tegelijktijdig creperen een bepaald gevoel van saamhorigheid met zich meebrengt. De daaropvolgende dag hadden we een boottripje geboekt op een catamaran. Een dagje vol snorkelen, eilandjes hoppen, kanoën en een enkele cocktail samen met een groepje Canadezen en twee andere gezinnetjes onder leiding van Kapitein Gil (afkomstig uit Israël) maakte dit tripje de moeite waard. Wat het tripje echt bijzonder maakte waren de dolfijnen die af en toe rondom de boot zwommen en de dolfijnen in het bijzonder die anderhalve meter naast mij dartelden toen ik alleen op een bandje achter de boot dreef tijdens het varen. Als blikken van jaloezie konden doden had ik linea recta het lootje gelegd, dit was echt TE VET. Twee uur achter de boot aan dobberen hebben mijn billen wel bijna het leven gekost (gelukkig heb ik in de daaropvolgende dagen dit verschrompeld rood stuk vlees kunnen reanimeren met after sun) maar het was het zeker waard. Voordat deze geweldige dag op de boot definitief ten einde kwam kregen we bijna alle deelnemers op de boot (inclusief kapitein Gil) zover om tequila suicide-wijze afscheid van elkaar te nemen. Na deze enerverende dag vloog de zondagochtend voorbij en was het tijd om met de bus terug naar de werkelijk te gaan.
Mijn eerste dagje Tec begon op brute wijze om kwart voor zeven s’ochtends toen ik de bus in stapte. Anderhalf uur verder en een kleine hike later (op een gegeven moment was ik maar uit de bus gestapt omdat ik lopend de bus in kon halen vanwege de file) was ik net op tijd voor mijn eerste les Creative Marketing. In de realiteit komt er volgens mij niet veel creativiteit bij kijken, het niveau was bedroevend laag en de vijftien á twintig Mexicanen en andere exchange studenten zaten doorgaans als muurbloempjes voor zich uit te staren. Met twintig kakenbijters zal dit vak niet een spannende bedoening worden. Na een paar tussenuurtjes stond Spaanse spreekvaardigheid op het programma, mijn enige vak in het Spaans (ten tijde van mijn skype gesprek met een professor van de Tec kwam ik niet verder dan ‘me gusta guacamole’, uiteindelijk blijkt slechts een enkeling die gesprek succesvol voltooid te hebben). Ik was zeer onder de indruk van het niveau. De toon werd als snel gezet door een pientere Chinees naast me die zich geen raad wist met de vraag ¿De Dónde eres?, overtroffen door een andere snuggere vogel die de vraag ¿Que es tu nombre? Beantwoordde met ‘Australiano’. Gelukkig heb ik na de les vier foutloze zinnen eruit weten te persen en wordt ik volgende week overgeplaatst naar een andere klas. Mijn derde les was ‘Doing business in Mexico’, dit vak wordt door een Brit gegeven die al 40 jaar in Mexico woont en lijkt me echt interessant! Het werd me pijnlijk snel duidelijk hoe weinig ik op dit moment van Mexico weet maar work in progress!
Maandag is best een pittig dagje, na 6 uur les gehad te hebben mocht ik mijn borst natmaken voor de laatste drie uur ‘Entrepeneurship’. De leraar/ondernemer die dit vak geeft is een boeiende persoonlijkheid die zelf met zijn start-ups flinke poen verdiend heeft maar ook tien keer failliet is gegaan. Zelf is hij er intussen van overtuigd dat hij zeker weet hoe het niet moet. Zelf twijfel ik er om die rede een beetje aan of hij wel weet hoe het wel moet. Desondanks vind ik dit verreweg het leukste (uitdagendste) vak. Vooral omdat ieder samen met een co-founder daadwerkelijk een bedrijfje op moet gaan zetten in Mexico. Ik denk dat ik mijn oog ga laten vallen op een Mexicaan, de taalbarrière en mijn gebrek aan kennis van de lokale markt gaan me anders zeker de kop kosten.
Naast de gewone lessen ga ik een cooking class volgen, yoga (waarschijnlijk verlaat ik gillend het lokaal na de eerste vijftien minuten) en een paar tennislessen.


Fun facts:
-quirky habits of Femina:
-Ze wast avocado’s voordat ze ze opensnijdt
-Ze verstopt alle haar potten en pannen in de oven
-De pillen die ze slikt zijn echt niet te tellen
-Ik ben er eindelijk achter waar de ruis in de communicatie zat (en waarom ik dus zo vaak verdwaald ben!) Ik snapte nooit het verschil tussen todos derecho (helemaal rechtdoor) en derecha (rechts). Ik ben zo’n kneus.
-Onder de vitamines is vitamine T het meest populair in Mexico. Deze is vooral te vinden in Taco’s, Tortilla’s, Tortas en Tostados.
-Ex-exchange studenten uit Maastricht hebben hier een verpletterende indruk achter gelaten. Vorig jaar is een gast door een schorpioen gebeten in heeft hij twee weken in het ziekenhuis gelegen. Een andere Maastrichtenaar geloofde dat hij over vuur kon lopen, deze knuppel liep derdegraads brandwonden op tijdens een campingtripje.
-Als je jezelf de stuipen op het lijf wilt jagen moet je hier de ‘Metro’ lezen. Deze krant is volledig gevuld met foto’s van lijken en gezichten van criminelen die tot op de dag van vandaag nog op vrije voeten rondlopen. Persoonlijk lees ik liever wat luchtigere praat om de dag mee te beginnen.
-Mijn vakken op een rijtje:
• Economía internacional (international economics)
• Innovación y generación de empresas (innovation something..)
• Ambiente de negocios en México (doing business in Mexico)
• Destrezas communicativas (Spanish oral skills)
• -Mercadotecnia y Creatividad (Creative marketing)
• Formación para el desarollo del liderazgo emprendedor (entrepeneurship

-foto's volgen snel!



adios