Einde langdurige radiostilte

Het volgende verhaaltje is weer een beetje uit de hand gelopen is, maar is daarmee uitermate geschikt als leesvoer tijdens bijvoorbeeld een grote boodschap.


Na lang treuzelen heb ik de juiste setting gevonden. Ik lig (ondergedompeld in de tanning olie) alleen op een bijna verlaten strand, op een strandbedje (op een handje Gringo’s na), ijskoude corona tegen mijn bovenbeen geplakt en de vogels en oceaan op de achtergrond doen me denken aan de Feng Shui muziek die soms door de badkamer galmt als mijn moeder zich stort in een uitgebreide baddersessie. Ondanks dat ik ernaar snakte om even de drukte te ontvluchten en quality time met me, myself and I, door te brengen (een levendig gezelschap, enigszins eensgestemd), was het levensverhaal van mijn buur-zonnebed-zakker wat me net ter ore kwam, de moeite waard om naar te luisteren. Deze Gringo heeft twintig jaar geleden zijn fortuintje verdiend met de verkoop van de teak houten pleebril (bewijst maar weer dat everything sells), en heeft zich daarna nooit meer over centjes hoeven bekommeren. Nu hopt hij gewapend met een opblaasbedje over de stranden van Mexico om zijn oude dag op een lollige wijze door te brengen.
Na een driedaagse bak en braad sessie was het tijd om terug te keren naar de civilisatie om mezelf een dag later uit een vliegtuig te storten met een huisgenoot! Mexico is het land waar alles kan, dus waarom geen skydive. Een geruststelling is dat ik een instructeur achter op mijn rug heb, met de aanname dat hij geen einde aan zijn leven wil maken op deze betreffende dag en tijdstip

Na drie dagen radio stilte en literaire contemplatie kan ik vaststellen dat ik het overleefd heb! Het was zo onrealistisch hoog ik zonder samengeknepen billetjes of hartkloppingen het vliegtuigje verliet op 2.5 kilometer hoogte. Na een tien seconden vrije val met mijn hoofd in de wolken was daar de geruststelling, dat de parachute echt open ging en ik niet te pletter zou gaan vallen en dwarrelde ik rustig naar de grond. Helaas stond ik te snel weer met beide benen op de grond. Zonder twijfel smaakt het naar meer (beeld en video materiaal is op aanvraag in te zien).


Afgelopen maandag heb ik mijn laatste examen erdoorheen gejaagd, mijn officiële semester zit er nu definitief op! Ondanks dat de campus zelf de hemel op aarde was bezweek ik bijna onder het strenge tec regime en dank ik god op blote knieën dat ik hier nooit meer voor educatieve doeleinden hoef te komen. Ondanks dat de moeilijkheidsgraad in lijn lag met de brugklas had het absurde absentiesysteem me bijna de kop gekost. Voor marketing had ik één falta/absentie te veel, met mogelijke studievertraging in Maastricht als gevolg. Na vier weken stalken en slijmen (Als ik het geld zou hebben zou ik deze schoenenverslaafde dame die elke les van het jaar een paar andere hakken uit haar schoenenkast heeft getoverd, een paartje Louboutin’s als bribe sturen, het doel heiligt de middelen) heb ik mijn marketing lerares op het nippertje over weten te halen om deze ‘voorbeeldige student’ gratie te verlenen. Ik denk dat ze zo ziek van me werd dat ze uiteindelijk maar overstag is gegaan:P

De komende zeven weken ga ik rondhoppen in Mexico (misschien Guatamala of/en Cuba) met en zonder aanhang. Aanstaande zondag verwacht ik namelijk hoog bezoek, ik heb het privilege om Mevrouw LAM Luijks-van Eekelen te mogen ontvangen in het zonnige Mexico, en drie/vier dagen later mijn flamboyante wederhelft in Mexico City.
Samen gaan we ruim twee weken rond trekken door Mexico (2500 km overbruggen, misschien een beetje overoptimisitsch!) om een beetje cultuur (en natuur) te snuiven. Tevens ga ik met eigen ogen aanschouwen of mijn pikant-eten-vrezende moeder het land van de jalapeňo overleefd (ik heb intussen al een paar ideetjes ontwikkelt om de proef op de som te nemen). Kerst ga ik waarschijnlijk doorbrengen met een huisgenoot in Guatemala en nieuwjaar wordt een dolle dwaze nacht op het strand van Playa del Carmen met David Guetta!


Een bondig verslag van de laatste paar weken:

Een paar strandvrije weken en het afsluiten van de tweede partials waren genoeg redenen om een nieuw kust oord aan de tevredenheidstest te onderwerpen, criteria waren onder meer; aantal zonuren, aantal kakkerlakken in het hostel of hotel, de aanwezigheid van strandbedjes, de grootte van de te verkrijgen cocktails en de limoen die wel of niet ontbreekt bij het bestellen van een Corona. De nacht voordat we naar dit badplaatsje zouden gaan hoppen, hadden we stevig doorgehaald. Zonder slaap, met kleine oogjes en de ontnuchteringsfase in de volle gang, stelden we onze fijne motoriek op de proef bij het pakken van onze inboedel om vijf uur ‘s ochtends, om een half uurtje later de taxi in te springen (letterlijker dan verwacht). Dit gammele bakkie kwam namelijk niet meer op gang. Een fervent potje taxi-duwen (minimaal 300 meter) met een katerhoofd en slechts een druppeltje te veel, was een hilarisch tafereel op een zonnige vijf uur ‘s ochtends. Nadat het gammele beestje eindelijk op gang kwam durfde de taxichauffeur de rem niet meer aan te raken, als echte beroepscriminelen waagden we de sprong in een rijdende auto (zonder botbreuken). Barra de Navidad is een echt vissersdorpje waar zelfs internationale viswedstrijden worden gehouden. Aan ons, om de volgende dag de proef op de som te nemen tijdens onze visexpeditie. In het vroege morgenlicht stapten we in een gering met-camping-stoelen-gevuld vissersbootje met een noodrantsoen cervezas, zoals het een echt vissers- man of vrouw betaamd, onder leiding van onze Mexicaanse captain (deze jonge knul aspireert een captain opleiding voor cruiseschepen maar heeft moeite om uit de drugswereld te blijven met al zijn ali-iligali ooms die constant met Rolex’s en geld voor zijn ogen wapperen). Ondanks dat ik me met zeven mannen op deze boot begaf, wist ik het grootste zeemonster binnen te hengelen. Dit felgele gevaarte, bekroond met de naam gemuteerde potvis (door Loes!), werd binnen een mum van tijd donderblauw/zwart na het uitblazen van zijn laatste adem, maar was bijzonder appetijtelijk na een bezoekje aan de BBQ. Klein tussenstopje was een moerassig reservaat vol met 2 tot 3 meter lange krokodillen (ik zag geen rede om het zwemverbod de negeren).
Na het bevredigen van onze vitamine D zucht op verscheidende verlaten strandjes was de weg huiswaarts onvermijdelijk.

Vier dagen later stond namelijk de volgende trip al op ons te wachten!
Een van de culturele hoogtepunten in Mexico zijn de taferelen rond Dia de los Muertos (dag van de doden). De rouw en herinnering aan naasten die reeds de pijp uit zijn gegaan staan centraal tijdens deze nationale feest- (en jank) dag. Maar voordat het zover was mocht Halloween, ook in Mexico, niet onopgemerkt voorbij gaan. Verkleed als een pinata (een langdurig knip en plak traject ging hieraan vooraf) ging ik een amuserende maar duistere avond tegemoet, twee gaatjes van 4 cm² moesten mij van drankjes, licht en zuurstof voorzien. Ik heb die avond een paar stootjes moeten incasseren omdat het voor sommige moeilijk was om mijn verschijning van een in-elkaar-te-rammen-pinata te onderscheiden.

Dias de los muertos moest natuurlijk op gepaste locatie gevierd worden. De provincie Michaocan schijnt daar de uitgelezen plek voor te zijn, de kick off was in het dorpje Tzintzuntzan (of Tzantzuntzin, Tzuntzintzan whatever), waar een gigantische begraafplaats tot de nok toe gevuld was met bloemencorso-waardige kunstwerken, honderden kaarsen en nabestaanden, die roerloos, lachend of huilend langs het graf van hun dierbare bivakkeerden. Grappig was dat zelfs het favoriete eten van de desbetreffende persoon op het graf uitgestald lag, bananen, blikjes cola, taco’s en zelfs flessen tequila zijn mij de ogen niet ontgaan (rara wat was de doodsoorzaak). Ondanks dat het echt een ervaring was voelde ik me soms een beetje een indringer om als een kudde ramptoeristen met camera’s hun territorium te betreden. Wat ik niet verwacht had is dat het verrekes koud was dit weekend, de aankoop een Mexicaanse Eskimo-outfit bood uitkomst). De eerste dag was redelijk heftig, laat in de avond stond nog een bezoekje aan Janitzio op het programma. Dit kleine eilandje middenin een groot meer wordt bezet door een indiaanse bevolking. Van oudsher een vissersdorpje, maar gezien het omringende meer dermate is platgegooid met chemicaliën dat er geen vis meer in zwemt, is het eiland nu afhankelijk van toerisme. Ondanks dat het zwart zag van de mensen, was de met-kaars-verlichte cementerio die al vanaf het water te zien was, zeker het aanschouwen waard. De top van het eiland was een grote zuipkeet waar de jongere generatie Mexicanen op alternatieve wijze aan invulling aan deze dag gaf.
De tweede dag stond in het teken van de bestijging van een beruchte vulkaan die nog steeds actief is. Na drie uur hobbelen op een paard (begin er nu wel een beetje genoeg van te krijgen, vooral mijn koninklijke derrière) kwamen we aan bij de voet van deze ellende-zaaier in spe. Bij elke stap op dit steile gevaarte gleed ik een halve stap terug, gravity was my biggest enemy, maar deze verradelijke hoop steen kreeg mij niet klein. De laatste dag brachten we door in Morelia. Regen en kou(!?) gooiden roet in het eten en uiteindelijk belandden we in de bioscoop om aan onderkoeling te ontsnappen, waar toevallig een internationaal filmfestival plaatsvond. Een Spaanse Zwart-wit film uit de jaren ’50 resulteerde in mijn geval in een uitvoerige inspectie van de binnenkant van mijn ogen.


Het weekendje lekker daarna rustig aangedaan. Iets wat nog op de to-do list stond was het bijwonen van een befaamde Chivas wedstrijd. Ons plan leek compleet in duigen te vallen toen we bij het bomvolle stadium aankwamen en alle kaarten uitverkocht bleken te zijn. Voordat we in tranen konden uitbarsten hadden we al een zwarte-markt-dealertje gevonden die een hand met kaarten uit zijn zak toverde. Weliswaar mochten we een zevenvoud van de normale prijs betalen maar ik had in ieder geval niet voor niets mijn chivas kloffie aangetrokken! Chivas speelde tegen Tijana in de eerste ronde van de playoffs. Kleine anti-climax was dat de eerste en laatste twee doelpunten gescoord werden in de eerste 5 minuten, toen ik in de rij stond voor cola en hotdogs (herhalingen kennen ze hier niet helaas). Net als bij lucha libre (het Mexicaanse au-mijn-teen-doet-pijn-worstelen) draait ook een voetbalwedstrijd in Mexico op een spelletje wie-scheld-het-hardst.
De meest terugkerende scène: tijdens het wapperen van de handen van onder naar boven in toenemend volume ‘oooooOOOOOOOO PUUTOOOO (puto kan verwijzen naar elke speler of supporter van de tegenstander of een graspol in het bijzonder).


Vanaf het begin van het semester werd me verteld dat de georganiseerde trip naar La Huasteca Potosina een van de kopstukken van het jaar is. Twee weken geleden was het zover, een weekend vol watervallen en ander natuurschoon lag in het verschiet. Het avontuur begon met een kanotochtje over een turquoise blauwe rivier naar een 105 meter hoge waterval. Helaas was het een beetje miezerig en alle voorheen zandpaden waren verandert in een spekglad parcours. Waar het overgrote deel zich tijdens dit soppige glijfestijn staande wist te houden, stond ik niet echt stevig in mijn schoenen en zat ik meerdere keren met mijn kont in de modder, dicht tegen modderhappen aan (na clowns act nummer drie verging het lachen me een beetje). De volgende dag begonnen we met een bezoekje aan de magische tuin van Edward James (1907-1982). Deze adellijke rijke stinkerd heeft 30 jaar gewerkt aan de realisatie van zijn droomtuin, gevuld met ontelbare surrealistische bouwwerken op een grote lap jungle (300 hectare) omringd door watervallen. Een bezoek aan dit paradijsje stond onder meer op het verlanglijstje van Picasso en Dali, maar ons Edwardje zag dat niet zitten en weigerde ze vriendelijk de toegang. De namiddag stond meer in het teken van actie. Een parcours watervalletje springen was onze volgende activiteit (echt mieters!).Waar bij menigeen een glimlach van oor tot oor zichtbaar was bij de sprong van een van de vijftien watervallen, trof ons groepje een bibberachtige dame die bij elke pietluttig watervalletje als een weigerend paard in de rem ging. Onze instructeur was telkens genoodzaakt haar handje vast te houden of haar een (flink) duwtje in de rug te geven. Ondanks de grote getalen gingen watervallen niet vervelen dit weekend. Ook op onze laatste dag belandden we in een waar paradijsje met watervallen, grotten en weeeer heel veel glibberige paadjes die niet Sanne-proof zijn (de details heb ik intussen verdrongen). Het hoogtepunt van het wereld was de sprong die ik samen met een huisgenoot waagde van een twaalf meter hoge waterval. Video materiaal verraadt hoe ik als een krijsend varkentje het water in verdwijn.


Intussen is mijn huis leeg aan het lopen. Bijna iedereen in mijn huis heeft reisplannen (met of zonder moeder) na het einde van het semester. Vorige week hebben alle huisverlaters in spe het afscheidsritueel doorlopen, met verf staan onze handen definitief op de wall of residents. Gisternacht stond in het teken van ons laatste en grootste (30-30) wiskey-pong duel. Ik zal deze legendarische duels wel gaan missen (de katers niet). Laat staan de zwerfkaters/katten die de franse catwoman in mijn huis op slinkse wijze binnenlokt met melk voedsel. Deze satanistische krengen lijken elkaar in het midden van de nacht onder luid gekrijs af te willen maken in onze gang. Ondanks deze kleine kattenfrustratie en een lichtelijk gestoorde poetsvrouw (niet prettig gestoord) heb ik het heel erg naar mijn zin gehad in deze casa.
Over welgeteld drie nachtjes slapen staat mammie (ik heb het hoofd van de roedel misschien toch wel ietsepietsie gemist) hier op de stoep en is ook voor mij de tijd rijp om de deur hier achter me dicht te slaan!


Some fun facts:
Woorden die me bang maken:
• tec (Terreur Episch Centrum)
• tequila
• falta
• taco de cabeza of ojos (hersenmik of geprakte ogen)

-Helaas is het Avicii concert in Guadalajara me door de neus geboord. Ondanks dat we op de VIP list en alle rambam stonden besloot deze looser op het laatste moment het hele concert af te lassen.

-Een wijze les, ondanks dat een oerhollandse frikandel niet alles is, begin nooit aan een Mexicano, vieze nasmaak

- Indicatie van het intellect de gemiddelde Mexicaan: What is the capital of Germany? Auschwitz? Is Amsterdam a country?

-Onze donkerste Obama grap: wanneer iemand de woorden ‘Time for the inauguration of Obama, lets dump him in the white huis’ uitspreekt, is het raadzaam om uit de buurt van de badkamer te blijven.

-In ben zonder kleerscheuren (en studeren) door al mijn examens heen gekomen. Waar ik in Maastricht een week lang met mijn handen in het haar zou zitten, is hier mijn enige zorg dat ik op tijd mijn nest uit kom om fysiek bij het examen aanwezig te zijn (mentaal is niet echt van belang, een potje duimzuigen doet wonderen). Mijn final grades (1-100):
Entrepreneurship: 99
Innovation: 91
International economics: 96
Doing business in MX: 91
International marketing: 92


Besooos!