El tiempo vuela

Hola todos!

Voordat ik er erg in heb is er weer een hele week voorbij geslopen, tijd voor een update!
Ik ben net thuis van een dinertje met de Nederlander die ik in het vliegtuig van Atlanta naar Guadalajara ontmoet heb:) Rutger heeft tien jaar geleden een half jaar in Mexico gestudeerd en is hier sindsdien niet meer weg te slaan. Na een overload aan comida mexicana (plus de pepers die ermee gepaard gaan) was het een ademlating om in het gezelschap van Rutger (+ zijn mexicaanse vrouw en dochterje van anderhalf, die je doet smelten!) en een mengeling van Spaans, Engels en Nederlands, een appetijdelijke (NIET GEPEPERDE) pizza naar binnen te schuiven. Ik heb weer wat aan mijn kennis van de mexicaanse cultuur kunnen sleutelen en ben waarschijnlijk een oppasadresje rijker! (ze hebben nog nooit eerder een oppas gehad vanwege het gevaar van kidnapping voor losgeld)

Mijn lieve Filemina (het vrouwtje waar ik nog een weekje bij verblijf) zorgt ervoor dat ik een zorgeloos bestaan heb binnen de muren van haar kleine knusse paleisje (elke dag smeert ze bammetjes voor me om mee naar school te nemen). Toch is ze af en toe een aparte verschijning. Ze heeft bijvoorbeeld maagklachten omdat ze in haar leven te veel chili geconsumeerd heeft, moet van de dokter minder pittig eten, maar verslikt zich desalniettemin met regelmaat (ik vermoed opzettelijk) in de chili. Verder laat ze ijswater importeren vanuit de noordpool om mij van enerverende (over het algemeen bibberende) douche-ervaringen te kunnen voorzien en lijdt ze aan een lichte vorm van zuinigheidsdrift. Ondanks dat haar koelkast volgestouwd zit met verse groenten en fruit, probeert ze via mij van haar rotte appels en bananen af te komen (niet wetende dat ik die dagelijks voor het einde van de straat in een prullebak deponeer). Bovendien heb ik het idee dat ze haar keukentje als burgt, omsingeld door de vijand, beschouwd. Met man en macht zal ze haar praaltje bezetten en indringers buiten proberen te houden. Als ik alleen al de koelkast open durf te doen om mijn vriendje agua aan te raken, zie ik binnen no time twee (detecterende) kraaloogjes om het hoekje van de keuken verschijnen.
Afgezien van deze authentieke karakteristieken heb ik nog nooit iemand zo blij kunnen maken met een klompen sleutelhanger van de action.

Ondanks dat er hier in huis niet heel veel te beleven valt heb ik weinig tijd gehad om achterovergezakt uit mijn neus te eten. Elke dag heb ik van negen tot een spaanse les. Mijn beginnersklasje staat dagelijks garant voor het nodige vertier. Dit wordt mede mogelijk gemaakt door twee japanners die amper engels noch spaans kunnen, een fors gezette amerikaanse wiskundeleraar die van hamburguesas hamburgita's maakt en een aantal andere stumpers (including myself) die dagelijks de meest hilarisch missers maken. Het niveau is niet opzienbarend hoog maar ik kan zelf ook wel een recap van alle grammatica gebruiken en veel woorden zijn in Mexico toch anders vergeleken met het spaans dat ik in Maastricht geleerd hebt.
Elke dag is het weer een uitdaging om met de juiste bus op de plek van bestemming te komen. Openbaar vervoer is echt een bitch hier. Na elke dag minimaal één keer verdwaald te zijn begin ik mezelf in deze idioot grote stad een beetje wegwijs te maken (het heeft me wel een paar taxiritjes gekost om weer in de bewoonde wereld terecht te komen).
Bovendien besloot ik op een dag de gok te wagen en te kijken waar op de aarbol ik uit zou komen als ik te voet vanuit het centrum naar casa-de-filemina zou lopen. Gewapend met de kaart van guadalajara van vier vierkante meter begon ik mijn expeditie 'waar-ben-ik-aan-begonnen'. Na een paar fata morgana's gezien te hebben (herkenningspunten waarvan ik dacht dat ik er bijna was) kwam na een wandelingetje van een kleine 2.5 uur de veilige thuishaven in zicht. Ik kan met zekerheid zeggen dat het niet dagelijks voor herhaling vatbaar is maar het is dus mogelijk!

Na een eerdere mislukte poging ben ik dinsdag alsnog naar Lagua Chapala geweest. Ondanks de prachtige lokatie (het grootste meer van Mexico, waar ik het eerder over had) en delicious seafood, had ik vandaag mijn eerste 'naar-adem-happende-moment-van-ellende' toen uit het niets een tennisbaan opdook en ik aan de grond genageld stond. Ik stond op het punt om een tennisracket uit de handen van een piepklein jongetje te rukken maar heb me op het laatste moment tot bezinning kunnen roepen (volgende week kan ik kijken of er op de universiteit een fatsoenlijk balletje te slaan is:))

Woensdag mocht ik getuige zijn van een pingpong-bier-reunie in mijn geliefde hostel Tequila (waar ik de eerste vijf dagen heb doorgebracht). Mijn australische mates(voornamelijk bouwvakkers:P) waren nog 1 dag in guadalajara en komen over een maandje hier weer de boel op stelten zetten.

Afgelopen weekend ben ik een weekendje naar Puerto Vallarta (een bekende badplaats in het westen van Mexico). Mijn lichaam schreeuwde naar het strand dus weerhield een busrit van 5,5 uur mij er absoluut niet van om samen met 2 Australische meisjes, een Australier en een Amerikaan ons geluk te beproeven aan de westkust. De busreis was een lust voor het oog, ware het niet dat mijn stoel die op half 3 hing mij dwong tot een stevige siesta.
Na de eerste stap over de drempel van het hostel werden we gelijk geupgrade van schrale grouproom naar ruim appartement op twee meter afstand van het zwembad (voor een pietluttige 12 euro per nacht!). Drie dagen vol zon, strand, stappen (magarita's voor 1 dollar!), snorkelen (een octopus op mijn hoofd was zeker een nieuwe ervaring) en een prachtige (bloedhete) hike door het oerwoud en langs verlaten strandjes, vlogen voorbij. Om dit intensieve programma te kunnen volbrengen heb ik helaas maandag met pijn in mijn hart een dagje moeten spijbelen (ik mis iemand die me hier op de vingers tikt:P)


Laatste nieuwtje voordat ik mijn 6 uurtjes slaap tegemoet ga, ik heb een kamer!! http://integrateguadalajara.com/hospedaje/casa-escorza/
Ik kan niet ontkennen dat de foto's sommige facetten van het huis iets rooskleuriger over doen komen maar gezien wat ik er voor betaal mag ik tevreden zijn met mijn kamer+eigen badkamer:) Volgend weekend ga ik afscheid nemen van mijn lieve filemina (waarschijnlijk tranen met tuiten, je kent me) en neem ik mijn intrek in mijn nieuwe casa.



Mijn vingers en oogleden kunnen niet meer, hasta luego!









Fun facts:
-Ik heb mijn eerste spinning-uurtjes in Mexico erop zitten! In plaats van in een headsetje, schreeuwt deze instructrice volle bak de zaal in. De les begon met de oerkreet 'COMO ESTAS!?!?' ze stopte niet met tetteren totdat het klasje met evenveel decibel BIEN antwoordde na een aantal verwoedde pogingen. Vervolgens gilde ze om elk nummer 'CASADO?!?!' wat steeds beantwoord werd met een afgepeigerde "NOOOO". Dat deze fietsen uit de middeleeuwen stammen was een understatement. Het ijzer van de voetpedalen was drie dagen later nog steeds gebrandmerkt in mijn voetzolen, maar de ervaring spinning mexicaanse stijl was het waard!
-oneliner van een marktkraamverkoper; 'Please come in, buy something that you don;t need!