Guanajuato, Camping Beach trip,Tequila, mucho mas

Hola Chicos!


De hamvraag van vandaag, where to start!?

Zonder dat ik het in de gaten had is het alweer een beschamende drie weken geleden (misschien wel langer!) sinds dat ik jullie van een verhaaltje voor het slapen gaan voorzien heb. Maar wees niet getreurd, ik zal jullie van (bijna) geen detail onthouden.
Na een meestal bewogen weekend gaat maandag hier doorgaans de geschiedenis in als ‘graftakdag’, vandaag was wederom geen uitzondering. Een gepassioneerde wedstrijd whisky-pong ter voorbereiding op drie uurtje slaap ging me vandaag niet helemaal in de koude kleren zitten. Met hand en tand heb ik me van half 9 s’ochtends tot s’avonds tegen het sluitingsmechanisme van mijn oogluiken weten te verzetten (slechts een paar keer geknikkebold). Intussen is het vier dagen later, de maandag werd me teveel en ik ben die avond op mijn laptop in slaap gevallen.
Deze week bleek in zijn geheel een graftakweek! Anders dan facebook zou doen vermoeden is het Tec leven in volle gang en begint dit eens ogenschijnlijke paradijs momenteel meer de vormen van een concentratie aan te nemen. Deze week heb ik het genoegen gehad om drie presentaties te geven en drie papers in te mogen leveren onder het genot van een milde voedselvergiftiging (mijn lichaam kon alleen maar water en fruit verdragen). Bovendien kan ik hier geen kracht putten uit een traytje energydrank in piektijden, dit onschuldige vocht staat hier op de lijst van verboden prestatie bevorderende middelen op de uni.
Op het moment van schrijven is ons poetsvrouwtje weer door het huis aan het walsen. Haar mijn kamer op laten ruimen terwijl ik zelf relaxed achter mijn laptopje zit voelt echter aan als complete slavernij (ondanks dat het weer een zwijnenstal is). Aangezien ik geen slavendrijver ben ik het aanbod vriendelijk afgeslagen en zal ik voor het eerst in twee maanden zelf mijn kippenhok maar eens opruimen (een bulldozer zou wel van pas komen).
De afgelopen weekenden heb ik geen gelegenheid gehad om uit mijn neus te eten. Het weekend na Sayulita (het strand/boot/dolfijnen avontuur) heb ik met huisgenoten in Guanajuato doorgebracht. Dit zilverstadje heeft een plekje bemachtigd op de Unesco wereld erfgoed lijst en is zonder twijfel een lust voor het oog. Totaal anders dan de meer toeristische kustgebieden van Mexico. Natuurlijk moesten we alle toeristische trekpleisters af. Een bezoekje aan Pipila (een held uit de tijd van de revolutie), het mummiemuseum en een zilvermijn volgden, wat maar weer eens bevestigde dat er nog steeds ergens een cultuurbarbaar in mij schuilt. Waar anderen een doelloos een uur in een museum rond kunnen struinen heb ik het gewoon gezien na maximaal vijftien minuten. Plus na twee musea op een dag heb ik het gevoel dat ik mijn culturele plicht weer vervuld heb terwijl sommige huisgenoten staan te trappelen om de volgende erachter aan te plakken. Het mummiemuseum was echter het meest creepy museum dat ik ooit gezien heb. Tweehonderd jaar geleden besloot de gemeente in de omgeving een graftaks te gaan heffen op lichamen die daar begraven lagen. Nabestaanden die dit niet konden betalen konden hun gemummificeerde geliefden later weerzien in het mummie museum. Van te voren verwachtte ik in-pleerol-gewikkelde-figuren die me niet echt de stuipen op het lijf zouden jagen, de realiteit was anders. De mummie waren bijna onaangetaste naakte lichamen (ondanks een ingezakte tiet of balzak) met lichaamshaar (vooral hun schaamhaar was uitermate goed geconserveerd), vodjes kleding en een vriendelijke expressie op hun gezicht (een bijschrift dat sommigen toentertijd levend begraven zijn verklaart deze onaangename grimas). Je kunt je voorstellen dat ik na deze ervaring mijn portie musea wel gehad had!
Voor de rest was dit het weekend van de kleine steegjes, marktkraampjes (zonder dat ik er bewust van was heb ik mezelf het darmkanaal van een varken laten voeren), salsabarretjes en de aangename ontmoeting tussen mijn huisgenoten en tequila suicidado. Opmerkelijk was de stoet van het centrum terug naar het busstation. Na een stevige worsteling wisten we acht personen plus baggage in een geringe peugeot 307 te duwen.
Het daaropvolgende weekend heb ik mezelf nog maar een keer aan de tequila trip gewaagd, dit keer met driehonderd andere studenten. Hoogtepunt was het kort en klein slaan van een piňata maar voor de rest was het een redelijk ordinair zuipfestijn (ipv het stadje zelf kwamen we ergens in een boeren zuipkeet terecht) wat niet echt iets met cultuur snuiven te maken had. Aan einde van de dag was ik verrassend sober omdat ik weigerde deze keet in te gaan (het oh-oh-cherso tijdperk heb ik intussen wel gehad:P)
Twee weken geleden stond de befaamde beachcamping trip van het jaar op het programma. Met vier bussen vol reisden we af naar THE middle of nowhere. De laatste drie uur van de busreis manoeuvreerden de buschauffeur zich door de jungle over zandpaden, kuilen en hobbels om terecht te komen bij een prachtig stuk strand tussen de heuvels waar met uitzondering van één cafétje en twee kleine hotels echt geen kip te vinden was (oke ik overdrijf er liepen een paar kippen rond). Geen internet en telefoon ontvangst maakte dit de eerste drie ‘facebook-vrije’ dagen sinds lange tijd (hoe beschamend het ook klinkt). Intussen was ik erachter gekomen dat deze reisjes (georganiseerd door een exchange studenten vereniging) alleen maar uitdraaien op zuipen en andere dingen die het daglicht niet kunnen verdragen. De eerste avond had ik geen probleem om me aan deze laagdrempeligheid over te geven (behalve de-daglicht-niet-verdragende-duisterheden). Maar toen ik de volgende ochtend zwetend wakker werd in mijn tentje met een bonkend hoofd, chronisch uitgedroogd en rode mieren die mijn voeten aan het oppeuzelen waren besloot ik dat dit niet mijn ideale besteding van tijd en was. Ondanks dat normaal kamperen best lollig vind, is kamperen naast het strand in Mexico echt een levende nachtmerrie, zeker als je buurman een hoop kots naar je tent heeft gedeponeerd en alle mogelijke wezens op aarde jouw tent wel een leuk, appetijtelijk plekje vinden. Gillend heb ik mijn tent verlaten, mijn tassen gepakt en kamer met twee huisgenoten in een hotel geboekt. Terwijl mijn lichaam nog aan het recupereren was van de vorige avond en ik mezelf vroom voorzag van grote hoeveelheiden water, vond de meerderheid van de groep het noodzakelijk om al rond het middaguur de zuipkraan weer open te draaien. Geschokt door dit geweld van de mensheid, en klaar met het assortiment voedsel van de vreetschuur (hamburgesa’s en hot dogs) besloot ik in de namiddag met twee van mijn huisgenoten dit verderfelijk oord met nader te bepalen bestemming te verlaten.
Volgens de hoteleigenaar was er in de buurt een restaurantje dat te voet te bereiken was. Na een wandeling van een uur werd onze weg (zandweggetje) plots versperd door een naderend stier met enorme hoorns die je liever niet in je billetjes gespiesd ziet (dat een van mijn huisgenoten een rode zwembroek droeg was enigszins alarmerend). Niet wetende wat te doen wanneer een situatie als deze zich voordoet, bracht ons overlevingsinstinct ons naar de dichtstbijzijnde boom. Na een paar hopeloze pogingen deze boom met drie personen tegelijk te beklimmen besloten we het maar op een loopje te zetten. Na wat in gedachten een eeuwigheid leek (in werkelijkheid was het waarschijnlijk een kwartiertje) besloot het stier dat we niet interessant genoeg waren en daalde hij af in de struiken. Voor ons de kans om als de wiedeweerga deze plek des onheils te verlaten. Een kleine wandeling later werd deze bijna-doodervaring dubbel en dwars beloond. Vanaf een berg zagen we een prachtig vissersdorpje in de verte liggen, een vriendelijke bewoner stelde zijn achtertuin ter beschikking om de afdaling naar dit verstopte paradijsje te in te zetten. We eindigden in het haventje, in een gemoedelijk restaurantje aan het water waar ik zonder twijfel de lekkerste kreeft ooit heb mogen opsmikkelen (twee hele kreeften voor omgerekend 15 euro, ik heb geen pootje, staart of voelspriet heel gelaten). In het restaurant raakten we aan de praat met een gemoedelijke Mexicaanse vader en zoon die ons uiteindelijke in de pick-up terug brachten naar de zuipkeet in ruil voor de belofte dat we hen in de toekomst nog een keer zouden gaan opzoeken. Ondanks deze onvergetelijke dag kan ik met zekerheid stellen dat ik NOOIT meer mee ga op een vergelijkbare zuipvakantie van deze organisatie. Zelf erop uit trekken is zo veel meer fun (behalve het stierincident).

Vorig weekend ben ik in Guadalajara gebleven. Zaterdag kwamen onze laatste twee nieuwe Franse bewoners aan en hadden we een afscheidsfeestje met het hele huis van een ander Frans huisgenootje dat na anderhalf jaar Mexico terug naar Frankrijk ging. Ik dacht dat we naar een simpele Mexicaanse vreetschuur zouden gaan om Angelina nog een laatste maal vol te stouwen met taco’s en ander Mexicaans voer, voordat ze in Frankrijk haar honger weer gaat stillen met baguettes, bries en camemberts. De realiteit was (weer) anders. Met mijn vijftien huisgenoten en het Mexicaanse gezien eindigden we in een fancy bar waar behalve 19 simpele zielen in alledaagse kledij (wij), de dresscode ‘naaldhakjes, tietjes vooruit en lipjes getuit heerste’. Een goedgevulde tafel sterke drank en een acceptabele hoeveelheid sushi stonden hier klaar om door ons geplunderd te worden. Ik mag echt van geluk spreken dat ik in zo’n leuk huis terecht ben gekomen!
Op het moment is er een internationaal mariachi festival in Guadalajara. Twee weken lang komen alle mariachi spelers uit de hele wereld naar Guadalajara voor concerten en gala’s (zelf een Koreaanse mariachi band mag niet ontbreken). Afgelopen zondag zijn we naar een publiek concert geweest in het centrum, het was bijna een kopie van een André Rieu concert op het vrijthof, groot orkest, plein bezaaid met oudjes die vol overgave zitten te luisteren, met het verschil dat elke Mexicaan hier zijn eigen campingstoel meeneemt!

Dit weekend ben ik van plan om met mate ‘rustig aan’ te doen. Ik ben nog steeds een beetje herstellende van de milde voedselvergiftiging en heb volgende week mijn laatste drie partials. Maar het vooruitzicht op volgend weekend houd me op de been. Een vriend van Alejandro (een van de twee zonen van het Mexicaanse gezin) heeft een riante villa in Veracruz (ligt aan de golf van Mexico) en heeft ons uitgenodigd om volgend weekend zijn huis een kopje kleiner te maken. Om een beetje in de jet set stemming te komen gaan we met het vliegtuig . Independence day (volgende week zaterdag) schijnt een groot festijn te zijn!

Fun facts:
-Met regelmaat moet in mijnwoordenboek.nl raadplegen om woorden van het Engels terug naar het Nederlands te vertalen, mijn Nederlands is aan het aftakelen hier!
-Ik heb mijn eerste kookles gehad. Wekelijks heb ik een drie uur durende Mexicaanse kookles onder leiding van Masterchef Liseta, een lief, mollig, Mexicaans vrouwtje. Onderverdeeld in groepjes maak je elke week één gang (met recept) om vervolgens met de hele groep alles op te peuzelen. Het leuke aan deze les is dat het in het Spaans is en dat we de recepten via email nagestuurd krijgen, ik heb alleen soms moeite met de wan-kooktalenten van andere groepsgenoten. Een van geen kwaad bewuste Mexicaan vroeg Liseta bijvoorbeeld ‘Moet de hele fles olijfolie in de sladressing?’ en ik krijg af en toe dodende blikken toegeworpen als ik een millimeter van het recept af durf te wijken (elk persoon die mij in de keuken kent weet dat ik het nauwkeurig volgen van recepten haat, wat is er leuker dan afwijken van recepten).
-In eerste instantie zou ik yogalessen gaan volgen, tot nu toe heb ik er helaas nog niet echt de tijd voor gehad en het aanzicht van de kreupele veulens die uit het klaslokaal kwamen rollen na een les yoga was niet echt bevorderlijk voor mijn drang tot yoga.
-Tec : Terror +Enigszins Comfort
-Een beschrijving van een ‘maandag graftakdag’:
Er was eens een maandag, 7 uur sochtends, de busrit duurde eindeloos, natuurlijk was er weer een file van een kilometer. Toen ik uit mijn bus-slaapje ontwaakte had ik nog precies 14 minuten om deze kilometer file af te leggen en op tijd mijn klaslokaal te bereiken. Met een tennisracket en twee tassen op de rug zette ik de sprint van mijn leven in, stress,stress,stress, ik dacht het juiste lokaal bereikt te hebben met twee minuten op de klok en een of twee of dertien zweetdruppeltjes ter hoogte van mijn slaap. Tot mijn afgrijzen zag ik alleen Mexicanen in de klas zitten, iets was er niet pluis. Mijn hersens waren echter nog niet op volle toeren op deze vroege ochtend en het kostte me een héle minuut om te beseffen dat ik in het verkeerde lokaal zat. Toen ik het lokaal weer uit wilde rennen had ik even over het hoofd gezien dat de glazen deur al gesloten was, mijn neus kwam er echter vrij snel achter. Nog steeds beheerst door adrenaline leek het de meest logische zaak van de wereld dat de deur gewoon open zwaaide en ik mijn weg naar de verlossing kon vervolgen. Pas aan het einde van de gang, besefte ik dat een volle klas Mexicanen nog steeds aan het schateren waren alsof ze de grap van hun leven aan hen verteld werd. Mij een zorg, ik was net op tijd Achteraf wel verbazingwekkend dat deze deur mijn PK’s overleeft heeft.
-Een huisgenoot is bij een drugstest op de Tec positief op cocaïne getest. Deze arme ziel had slechts een cocoblad theetje uit Peru gedronken.
-We hebben een nieuw huisdier! Zijn naam is (even opzoeken) Tito-Juan Limon del Velasquez Sanchez. Je zult je afvragen wat het in godsnaam is, maar het is een lief katertje dat een huisgenootje gekocht heeft, adorable!
-voor het gespuis dat zich afvraagt of ik al vloeiend Spaans spreek: WAS HET MAAR ZO. Ik zie zeker een stijgende lijn en heb vandaag mijn geliefde poetsvrouwtje duidelijk kunnen maken dat ik ZELF een keer mijn kamer op ga ruimen maar diepgaande platonische discussies in het Spaans zijn nog niet aan mij besteed.
-Fransen zijn ALLEMAAL zeurpieten eerste klas
- In het vervolg laat ik mijn blogjes minder lang op zich wachten, de worsteling met chronologische volgorde is niet grappig!
-Ik heb een klein technisch probleempje met de foto’s. Mijn opslag ruimte op deze site is vol, gaat eventjes duren voordat ik de eerste foto’s verwijderd heb en de rest geupload, maar geduld wordt beloond! (sommige foto’s kunnen het daglicht echter niet verdragen en zijn niet door jan en alleman te aanschouwen).



Besos!!