Teken van leven

Hola muchachas!


Na een paar dagen van uitstel heb ik de kracht verzameld om de realiteit onder ogen te zien en jullie eindelijk van een teken van leven te voorzien. Ik heb net voor het eerst een lesje pilates meegepikt in de gym. Echt hilarisch wat tegenwoordig de mogelijkheden van een skippybal zijn. Ondanks dat ik vier a vijf keer op gênante wijze van de skippybal afgerold ben (menigeen had dit beeld voor geen goud willen missen), is het wel voor herhaling vatbaar!

Volgende week staan de tweede partials alweer voor de deur. Ik ben intussen al door al mijn falta’s heen (lessen die ik mag missen), maar kan volgende week een absentiebonus binnenhalen als mijn gemiddelde bij de 83 zit (wat nu nog het geval is). Spaans heb ik drie weken geleden gedropt (OEPS). Op het eerste oog misschien niet de meest pientere keuze maar elk levenslustig wezen zou na wat nadere toelichting tot hetzelfde besluit zijn gekomen.
Mijn Spaanse les is zonder overdrijven een exacte replicatie van de olijke tijden op de peuterschool. Het zingen van kinderliedjes, memory, en andere zoek het woord of plaatje (of beide) spelletjes kwamen me de strot uit. Een OVERenthousiaste lerares die op wijd-monds-articulerende-wijze op het tempo van een walvis een minuut voor elke lettergreep van een woord neemt en geluidjes, gebaren en plaatjes gebruikt om enige vorm van contact mogelijk te maken bij een peuter is een ding, maar dat mijn lerares deze strategy met ons klasje nastreeft creëert bij mij de drang om mijn vingers in mijn oren te stoppen en mijn hoofd tegen de dichtstbijzijnde muur aan te bonken. Om verdere aftakeling van mijn geestelijk gezondheid te voorkomen heb ik besloten om mezelf van dit lijden te verlossen (voor een kleine impressie zoek op youtube het filmpje, ‘Comer. Comer bien van los arcos’, DRIE hele lessen hebben we aan deze prachtige muzikale compositie besteed-_-). Dezer dagen breng ik deze vrije uurtjes in de fitness door en heb ik geen peutermuzieknachtmerries meer.


Net na mijn laatste verslag (ik krijg de datum uit schaamte niet over mijn lippen), stonden mijn laatste (eerste) partials op het programma. Na de laatste partial aan het einde van de week zou ik met het vliegtuig naar Veracruz gaan om, in eerste instantie een lang weekend, door te brengen in het ouderlijk huis van een Mexicaan (intussen De Mexicaan:P). Voordat ik mijn ‘jet-set bestaan’ kon inwijden moest ik eerst nog even een partial marketing afraffelen om mijn vlucht te kunnen halen. Als de wiedeweerga wist ik door de partial heen te racen, om na welgeteld 9 minuten (de rest van de klas deed er ongeveer een uur, anderhalf uur over), getrakteerd te worden op het verbijsterende gezicht van de lerares toen ik mijn laptopje sloot en achtervolgd door mijn koffertje het klaslokaal verliet om de taxi naar het vliegveld te nemen. Na een zorgeloze vlucht van ruim twee uur (Veracruz ligt in het midden van de Golf van Mexico, vormt een belangrijke havenstad en is de plek waar de spanjaarden in de `16e eeuw Mexico binnenvielen) stond de vrolijk gezette vader met wijd open armen ons op te wachten om ons naar zijn paleisje op een golfresort te vergezellen. De green grenzend aan de achtertuin, drie snoezige hondjes, een kokkin, tuinman, chauffeur en een warmhartig gezin (‘mi casa es tu casa) maakte dit een aardig stekje om kosteloos te vertoeven. Een verkenningsrondje door de stad leidde ons uiteindelijk tot een authentiek pleintje gevuld met oudjes die vergezeld door een fanfare, een moedige poging ondernamen om hun kreupele heupjes aan het dansen te krijgen. Toen we op het punt stonden om deze plek te verlaten kwam een in-cowboy-kleding-verhuld opaatje van rond de zeventig aangesneld met de ondeugende vraag of een van ons de dans met hem zou willen delen. De afwimpeling van de andere dames in ons gezelschap en het daaropvolgende bedroefde toetje verscheurde mijn hart. De gedachte dat elke adem zijn laatste kon zijn deed me doen besluiten deze gepensioneerde cowboy een plezierige oude dag te bezorgen (ondanks dan zijn hoofd, inclusief cowboyhoed niet veel verder reikte dan mijn navel). Grappig was dat hij amper een woord Engels sprak, maar de woorden ‘My name is James sweetheart’ vloeiend van zijn lippen af rolden (misschien afkomstig uit zijn favoriete Western film). Imponerend waren zijn dansmoves echter niet, na drie bijna-valpartijen voelde ik aan mijn tenen dat het tijd was om dag te zeggen, het was echter geen eitje om me uit de vaste greep van deze lassoveteraan te verlossen. \
Onvergetelijk was de befaamde nationale feestdag, El grito (oftewel Onafhankelijkheidsdag) die we de volgende dag mochten vieren met het gezin en de halve familie (tijd voor een verkleedpartijtje!, zie de dropbox link voor de foto’s). De dag stond grotendeels in het teken van eten, drinken, Mexicaanse muziek, drinken en drinken. Gedurende het grootste deel van de dag hebben de ouders en andere familieleden zich grotendeels weten te gedragen. Dit veranderde echter toen het wiskey-wodka-bacardi-pong toernooi van start ging op de ping pong tafel. Uiteindelijk konden de ouders en oom en tante de verleiding niet weerstaan en besloten ze de strijd aan te gaan tegen de jongere generatie. Deze hilariteit eindigde in een kotsende moeder, een stevig beschonken vader en een knalbezopen oom die later op de avond met zijn auto een joyride over een van de greens van het golfcomplex maakte en zijn auto vastreed in een greppel (op het moment zit ik met schokkende schouders en grimas van oor tot oor achter mijn laptop bij de gedachte aan deze taferelen). De volgende ochtend zag het huis er project-x waardig uit, de eens witte keukenvloer was pikzwart, de tuin was bezaaid met peuken, voedselresten en lege flessen en de vader lag knock-out in een tuinstoel. Laat het poetsvrouwtje nou net een dagje vrij hebben de dag na de zondvloed. Na een stevige poetsbeurt was het huis na enkele uurtjes weer enigszins bewoonbaar.
Het originele plan was om met de bus op zondag terug te gaan, maar na een heerlijk dagje strand, ons plezierige verblijf en een veertien-uur-durende busrit in het vooruitzicht deden ons unaniem besluiten om ons verblijf met drie dagen te verlengen. De moeder des huizes zou wel even het absentieprobleempje oplossen. Zelf heeft ze een farmacie in Veracruz en zonder moeite had ze binnen een dag via een van haar doktervriendjes een officiële dokterverklaring van een ziekenhuis met alle ziektes die we onder de leden zouden hebben. Ondanks dat het een puik papierwerkje was en ik met een ziek en zwakke gezichtsuitdrukking met overtuiging, mimiek en geluiden mijn toneelstukje opvoerde bij de international office, bleek dat de Tec echt geen gratie verleend voor welke ziekte dan ook (zwijngriep is de enige uitzondering, helaas gaat deze infectie gepaard met 5 weken in quarantaine, iets te veel van het goede). Dankzij de kleine verlenging van onze trip konden we een dagje raften (met het hele gezin, de zus en broer van Yuyo moesten wel even uit de les gehaald worden) in de bergen en een bezoekje plegen aan Tajin, een Maya tempel vier uur ten oosten van Veracruz.
Toch de deceptie was groot toen we dit luxueuze leventje weer in moesten ruilen voor het leven binnen de muren (ik wacht op de dag van de introductie van prikkeldraad ) van de Tec.


De twee daaropvolgende weekenden heb ik in Guadalajara doorgebracht. De verjaardag van een huisgenoot groots gevierd in een club en een bezoekje gepleegd aan het beroemde fenomeen Lucha Libre. Dit Mexicaanse worstelen is te vergelijken met Hulk-Hogan taferelen in de US. 99 % is toneel maar de pijn expressies na het incasseren van sommige stootjes zagen er toch verrassend geloofwaardig uit. Wat de Mexicaanse variant zeker het bijwonen waard maakt zijn de toeschouwers die er een scheldwedstrijd van maken vanaf de tribunes (Puta en chinge tu madre voerden duidelijk de boventoon in hun amicale conversaties).

Twee weken geleden ben ik voor een weekendje afgereisd naar Mazamitla, een bijna Zwitsers ogend dorpje in de bergen ten noorden van Guadalajara. Dit pittoreske dorpje bestaan bijna geheel uit houten herbergjes en is omringd door bossen en bergen en wordt geteisterd door a-Mexicaanse temperaturen in de ochtend en avond. Onze cabaňa was een knus houten knibbel-knabbel-knuisje huisje met rendierhoofd, open haard en boomstam meubilair. Het was niet de meest levendige plek om aarde maar we hebben ons prima weten te vermaken met een beetje tokkelen (ondersteboven natuurlijk, helaas zat een boom in de weg bij de laatste afdaling, maar mijn helm heeft het hersenletsel tot het minimum weten te beperken), een paardrij tochtje naar een waterval (een drie-druppels-per-minuut-val om precies te zijn) en de nodige vuurtjes in en rondom ons houten kasteeltje. Wonder boven wonder begin over mijn ‘Pony-park-slagharen-fobie’ te komen.

Een kleine verduidelijking voor de onwetende lezer:
In een diep duister verleden hebben we met de familie een keer een bezoekje gebracht aan dit park en zaten we drie uur met drie diepgedeprimeerde paarden opgescheept (op zich niet gek, het gemiddelde kind zit waarschijnlijk uren lang tegen het paard te krijsen, aan de haren te trekken, of verzint wel een andere manier om het arme beestje te koeioneren). Het ene paard zakte om de drie seconde door zijn benen heen, , het andere had een klein anger management probleempje en voorzag Milou van een bokritje (zij eindigde ergens jankend in de bosjes, voordat de pony terug naar zijn stal galoppeerde) en het derde kreng was niet veel beter. Zwaar getraumatiseerd heb ik de daaropvolgende tien jaar amper een paar aangeraakt. Ondanks dat ik medelijden had met die arme beestjes, dat ze dagelijks met verscheidene tientonners op wordt gescheept, kan ik op verrassende wijze van het paardrijden zelf steeds meer de lol inzien.

Vorig weekend werden mijn gebeden verhoord en zijn met een groep van 9 voor de tweede keer naar Sayulita (BEACH) gegaan. Ondanks dat ik al een keer eerder in dit idyllische surfersdorpje (bommetje vol met gringo’s) geweest ben stapte ik met excitement de gehuurde auto in (ondanks dat het bakkie er lichtelijk gammel uitzag). De Mexicaan (Alejandro, zoon van de huisbaas) had het tripje gepland en zijn moeder wist wel een short cut naar Sayulita. Na drie uur in de auto (bij elk drempeltje had ik het idee dat de auto uit elkaar zou vliegen, maar goed optimisme heerste nog steeds op dit moment) bleek dat hij totaal niet over enige vorm van wegwijzende capaciteiten beschikte en waren we slechts een half uurtje van Guadalajara verwijderd. Vanaf dit begon het optimisme een beetje te verdwijnen, vooral toen een half uur later de eerste rooksignalen uit de motorkap kwamen en we ons voertuig (piece of shit) naar de weg stil moesten zetten in de middle of nowhere. Na enkele uurtjes bleek de motor naar de Filistijnen en was het tijd om het crisis management mechanisme op gang te krijgen. Mexicanen hebben van deze term blijkbaar nog nooit gehoord. Onze chauffeur trok na de eerste rooksignalen al de eerste blikken bier open en ons Mexicaanse plangenie zat stil in een hoekje omdat hij toch in de gaten begon te krijgen dat iemand hem goed had afgezet. Uiteindelijk besloten we om deze hoop schroot lekker langs de weg in de middle of nowheree weg te laten rotten en probeerden we via de bus onze reis te vervolgen. Na twee verschillende bussen kwamen we niet veel dichter bij de de civilisatie. Uit wanhoop en met de vraag of we ooit onze eindbestemming zouden bereiken hebben we maar geïnvesteerd in een 3.5 uur durende taxirit die ons na elf uur reizen (ipv vier) op de heilige grond van Sayulita wist te brengen. Het huis met zwembad en sea view dat we voor een leuk prijsje daar op de kop hadden weten te tikken maakte veel goed. Evenals de catamaran trip (ronddobberen in een reddingsbandje in een azuurblauwe zee met een corona in de hand gaat nooit vervelen) en de daaropvolgende chill dag aan het strand (ik kan het niet helpen ik blijf geld uitgeven aan strandmassages). Ook aan het einde van dit weekend begon de Tec-vrees weer op te spelen en besloten we nog een dagje langer te blijven. Na een ‘alleen-op-de-wereld ourwoud hike langs de kust’ en een fotoshoot met een leguaan op mijn hoofd kon ik met zekerheid stellen dat het na wat opstartprobleempjes weer een geslaagd weekend was
Dit weekend blijf ik Guadalajara om (een beetje) te studeren, mijn portefeuille enigszins gevuld te houden en een paar feestjes mee te pikken.



- Ik heb een dropboxfolder aangemaakt met foto’s die ‘family-proof’ zijn! Als het goed is zou deze link moeten werken!
https://www.dropbox.com/sh/2sy5z5iyzqfcarm/0bzYVJAWv4
-Ik heb mezelf een ‘Niet-uitgaan-op-woensdagavond verbod’ opgelegd. Tevaak is het intussen voorgekomen dat ik met mijn katerhoofd wakker werd op donderdag en mijn les van 8.30 gemist heb, aangezien ik geen lessen meer mag missen was deze preventieve maatregel noodzakelijk

-Eerste partials:
Entrepeneurship 100
Innovation 94
Creative marketing 88
International Economics 92
Doing business in Mexico 86
Spaans 0 (toen lag ik op het strand in Veracruz)
Gezien de minimale inspanning is het zo slecht nog niet
- 9 december komt Mammie mij opzoeken, en een paar dagen later Milouke!! Het wordt een uitdaging om alles wat ik wil laten zien in twee weken te proppen!
- Onze nieuwe huisgenoot, Olga de la Puta, was een verjaardagscadeautje voor mijn jarige huisgenoot een paar weken geleden. Haar facebook pagina verraad wat meer over haar ware identiteit.


Besosssss