adios Hostel Tequila

Hola!
Op het moment van schrijven is Madre Mia (ik verblijf bij een schattig vrouwtje van rond de 60, verstond niet wat haar naam was dus hou het op Madre Mia) quesidillas voor mij aan het maken:) (momenteel stikt ze in de chili peper die ze per ongeluk opsnoof, of ze deed het expres en is een chilisnuiver). Meer over mijn nieuwe crib en Madre Mia volgt later!
De laatste paar dagen in het hostel gingen als een speer voorbij. De roekeloze rit achterop de motor bij de vreemde Amerikaan (Adam) was muy amable. Af en toe was het een bumby ride bij deze avonturier. In plaats van afremmen gaf hij gas bij bij het naderen van een drempel of plas, mijn spierwitte broek is helaas niet meer spierwit meer. Op de terugweg kregen we nog een plensbuitje op ons hoofd. Opmerkelijk is dat hier in geen enkele straat iets van riolering is en stoepranden gemiddeld twee keer zo hoog zijn. Bij een stevig buitje is het gegarandeerd gelegenheid voor pootje baden. Het enige wat ik motormuis Adam verschuldigd ben na een dagje touren is een bos tulpen als hij met zijn motor de weg naar Nederland weet te vinden.
Vrijdag was ik van plan om met mijn Belgische roommate en zijn Canadese vriend met de bus naar Laguna de Chapala te gaan, dit schijnt het grootste meer van Mexico te zijn. Het openbaar vervoer is hier echter al een belevenis op zich. Ondanks dat ik met twee ervaren reizigers was kwamen we na een kleine drie kwartier bussen aan op het verkeerde busstation van waaruit je praktisch overal heen kunt gaan behalve de bestemming die wij in gedachten hadden. Een kleine schets van de gemiddelde bus; In sommige bussen kunnen de deuren niet eens goed dicht, stroomt het water naar binnen tijdens een regenbui, rijden buschauffeurs als loco’s en is vrijwel elke bus voorzien van een aantal kogelgaten (blijkbaar door een verkeerde buurt gereden). Uit tijd overwegingen hadden we het Chapala plan maar laten varen en hebben we wat rondgesnuffeld in Tlaquepaque (buitenwijkje van Guadalajara met 600.000 inwoners) waar ik tequila ijs aan een smaaktestje onderworpen heb (delicioso) en hebben we in het noorden van GDL een park bezocht met een impressive view over een stukje ongerepte natuur. Blijkbaar zijn er ook ergens watervallen in de buurt maar vandaag was de dag van overal komen behalve je bestemming en bleek een zoektocht van twee uur onsuccesvol (Murphy’s law). Savonds stond nog een kroegentochtje gedaan (je moet iets he).
Zaterdag ochtend ben ik maar eens op solo speurtocht gegaan en eindigde ik in het historische Centrum van Guadalajara. Mijn missie was het vinden van een nieuwe oplader van mijn laptop (de andere had het helaas begeven). Mijn perfecte Spaans was het geheime recept van mijn feilloze zoektocht. In gedachten zocht ik naar een groot plein met elektronica winkels en werd ik door dertien mensen de verkeerde kant op gestuurd, in werkelijkheid vond ik na een paar uur rondstruinen een klein winkelcentrum, hadden die dertien mensen het niet zo heel verkeerd en was ik mijn bestemming al vier, vijf keer gepasseerd. Toch weer het een en ander wijzer geworden, ik heb na een paar zelfmoordpogingen en twee bijna-beenamputaties door hoe de stoplichten werken hier en heb enigszins mijn richtingsgevoel kunnen ontwikkelen. Veel van wat ik hier koop gaat trouwens na 1 hap de prullenbak in omdat het niet te pruimen is! Ik ben benieuwd wanneer de eerste voedselvergiftiging zich aandient (kan niet lang duren, de koeientong was trouwens zo slecht nog niet). Gelukkig kon in na een stevige wandeling mijn lol op bij de hangover bbq pool party met appetijtelijke cocktails. Voordat we op stap gingen ben ik via via nog in een studentenhuis beland vol met Mexicanen. Leuk details is dat de bewoners van dit pand hun ziel en zaligheid leggen in hun prive productie van wiet (heel de keuken stond vol met wietplanten).
Na het uitslapen van mijn kater begon de ochtend met een potje koffer worstelen. Vijf dagen bleek lang genoeg te zijn om er een gezellig zootje a la Sanne Luijks van te maken. In de namiddag werd in namelijk verwacht bij mijn gastgezin waar ik de komende twee weken blijf!
. Natuurlijk ging de transportatie van hostel naar gastgezin niet zonder slag of stoot. De taxichauffeur had me in eerste instantie bij het verkeerde adres afgezet, na twintig keer aanbellen zonder resultaat (de bewoner zat waarschijnlijk verstopt in de badkuip, bang dat de Mexicaanse maffia heb zou komen halen) ging de deur op een kiertje open en wist deze jongeman ons te vertellen dat ik twee straten verder moest zijn.
Toen ik een schattig klein vrouwtje met kraaloogjes in de deuropening zag staan werd me verrassend snel duidelijk dat ze geen woord Engels spreekt (ECHT geen woord). Het huis ziet er van buiten een beetje crappy uit, maar van binnen is het een prima appartement met twee slaapkamers die ze verhuurd (ik heb de masterbedroom met eigen badkamer:D) en een manusjevanalles kamer waar ze zelf slaapt en. In haar voortuintje groeit een grote limoenboom en een paar peperplanten die ze gebruikt in de keuken. Bovendien heeft ze een kleine papegaai als huisdier en een sterk voelbare voorliefde voor eenden (heel haar huis hangt, staat en zit er vol mee). Het interieur is lichtelijk Kitschy. In mijn beleving is ze gescheiden (voor zover ik het verstaan heb), heeft twee kinderen in de dertig en heeft een klein aan huis naaiatelier in haar manusjevanalles kamer om een zakcentje bij te verdienen. Het eerste uur aan conversatie ben ik doorgekomen met woord voor woord luidkeels uit het woordenboek voor te lezen plus alles wat ik niet verstond te beantwoorden met Si, muy bien). Ik denk dat ik de cultuurshock nu een beetje te boven begin te komen, bovendien heb ik net het meisje uit Nieuw-Zeeland ontmoet die in de andere kamer slaapt (tot dinsdag).
Morgenochtend mag ik eenmalig Madre mia’s handje vasthouden op de weg naar de language center (we gaan met de bus), daarna moet ik het zelf doen. Blijkbaar ben ik ongeveer een half uurtje kwijt om daar te komen, wat inhoud dat ik het privilege hem om om 7 uur te vertrekken morgenochtend! Aangezien het al na twaalven is ga ik er een einde aan breien (breinaalden in overvloed in haar manusjevanalles atelier trouwens),

buenos nochas!


some fun facts:
-Nep nagels zijn hier echt insane, in de straat van mijn hostel zaten een stuk of 20 verlep-alsjeblieft-mijn-nagels winkels waar de gemiddelde nepnagel een centimeter of 10 is (zie foto’s)
-Na een paar dagen kwam ik tot het besef dat sommige vogels die ik dacht te horen (misschien onder invloed van tequila) in werkelijkheid fluitende Mexicanen zijn. Serenades, fluitconcerten en wijd openhangende muiltjes zijn hier de orde van de dag als je een beetje een Europees vrouwelijk uiterlijk hebt.
-de stroopwafels die eigenlijk voor het gastgezin bedoeld waren dusdanig beschadigd door het tripje dat ik ze maar heb uitgedeeld in het hostel. Vooral de aussies waren er zeer over te spreken en hebben het de name Morish gegeven (something we like to get more of)
-Ik heb mezelf gedwongen om vanaf vandaag elke dag een Mexicaanse krant te kopen
- Een toppertje hier is mango met chili, zout en limoen en geroosterde cactusbladeren van de bbq.
-vandaag de eerste enige echte mexicaanse pinata-winkel gespot, dat wordt wat 9 december!